Bir insanın hayatında görebileceği en büyük felaketlerden birine ve bununla paralel en “öğretici” zamanına şahitlik ediyoruz. 22 gündür her saat, her dakika, her saniye neler görüyoruz, duyuyoruz, izliyoruz, hissediyoruz ve yapıyoruz, bir düşünsenize!Bu süreçte tekrar tekrar şok oluyoruz, üzülüyoruz, korkuyoruz, çaresiz kalıyoruz, metanetli oluyoruz, donup kalıyoruz, kafası kesilmiş tavuklar gibi ortalıkta dolaşıyoruz, öfkeleniyoruz, utanıyoruz, ağlıyoruz, umut ediyoruz, sessiz bir köşeye çekiliyoruz, sonra yine köşemizden çıkıyoruz, kendi içinde bir düzeni olan bir duygu kaosu içindeyiz... Kâh rotamızı kaybederek kâh rotada kalarak yaralarımızı sarmaya devam ediyoruz. Birlik, beraberlik ve dayanışma ruhumuzun tek başına yeterli olmadığını, organizasyon, koordinasyon ve inisiyatifin de gerekliliğini acıyarak ta olsa deneyimliyoruz.
